Η κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ στο συνολικό πλαίσιο του αυταρχισμού της (κεντρικά πολιτικά), έχει βάλει στο στόχαστρο της και την καταστολή του ανταγωνιστικού κινήματος. Ολοένα και περισσότεροι κινηματικοί χώροι, καταλήψεις καθώς και δομές αλληλεγγύης εκκενώνονται (βλ. Βίλα Ζωγράφου, Ορφανοτροφείο, κ.ά). είτε απειλούνται με εκκένωση (Τερμίτα, Ρόζα Νέρα κ.ά). Η τακτική της αυτοαποκαλούμενης αριστερής κυβέρνησης, είναι γνωστή. Με πρόσχημα την εξασφάλιση της καθαρότητας και της ασφαλής καθησυχασμένης κοινωνίας, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί που εφαρμόζει παρεμποδίζουν τη διάχυση των ιδεών και των δράσεων των εξεγερμένων υποκειμένων.
Στο Βόλο το 2016 το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας με την στήριξη της τοπικής εξουσίας και με ανακοίνωση του στα ΜΜΕ, έκανε λόγο για την ανέγερση 2 κτιρίων που στοχεύουν στην επέκταση και ανάπτυξη του πανεπιστημιακού Campus. Στην ανακοίνωση τους βέβαια «ξέχασε» να αναφέρει ότι ο «αναξιοποίητος» χώρος, είναι κατειλημμένος ήδη από το 2011, από τις αυτοοργανωμένες δομές (Τερμίτα, Λιμπερτά). Για την πραγμάτωση του εν λόγω έργου το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας έκανε αίτηση στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕ) για τη δανειοδότηση κονδυλίου ύψους 55 εκατομμυρίων. Όπως είναι γνωστό, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων δίνει τη δυνατότητα δανειοδότησης των υπουργείων Οικονομικών της Ε.Ε. για προγράμματα ανάπτυξης υποδομών και προμήθειας εξοπλισμού στους τομείς της εκπαίδευσης και έρευνας στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Το Π.Θ. Α.Ε. έπειτα από την παρουσίαση του business plan στους εκπροσώπους της τράπεζας και αφού κατάφερε να κλέψει τις εντυπώσεις με το στρατηγικό της πρόγραμμα που προφανώς βασίζεται στις κατευθύνσεις της ΕΕ, προχωράει στην υλοποίηση του έργου. Για να το πετύχει πρέπει να «βγάλει από τη μέση» κάθε εμπόδιο, οπότε δίνει την πάσα στην νομοθετική/κατασταλτική εξουσία, κάνοντας μηνύσεις για καταπάτηση δημόσιας περιουσίας στους/στις καταληψίες. Έκτοτε και έχοντας στο πλευρό του όλον τον αστικό και παρακρατικό συρφετό (ψηφοφόροι του Μπέου, μπράβοι, Συριζαίοι, δημοσιογράφοι κ.τ.λ.) ξεκίνησε ένας πόλεμος λασπολογίας στο όνομα της «ανάπτυξης» του Πανεπιστημίου και στα οφέλη της τοπικής κοινωνίας.
Με αφορμή την φιέστα παρουσίασης του έργου που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Α.Ε., κρίνουμε αναγκαίο να μιλήσουμε εμείς για εμάς. Ως φοιτητές/τριες και αντιεξουσιαστές/τριες που δραστηριοποιούμαστε στον χώρο του πανεπιστημίου κρίνουμε ότι πρέπει να πούμε και εμείς 2 λογάκια για την δήθεν «ανάπτυξη» προς όφελος των φοιτητών/τριών που ευαγγελίζονται πρυτάνεις, κοσμήτορες, καθηγητές κτλ.
Αποτελεί συνθήκη για εμάς, ότι το πανεπιστήμιο ήταν ανέκαθεν (ειδικά μετά την βιομηχανική επανάσταση) σημαντικός πυλώνας για την «ανάπτυξη» και «συγκρότηση» των κοινωνιών, καθώς αυτές συμπλέουν σχεδόν πάντα με τις τεχνολογικές επιτεύξεις. Από αυτό διεξάγονται προγράμματα και έρευνες που φαινομενικά σκοπό έχουν την διεύρυνση των ανθρώπινων γνώσεων και την βελτιστοποίηση μέσων και τρόπων ζωής. Όμως, ο θεσμός του πανεπιστημίου δεν είναι κάτι το ουδέτερο. Συμπλέει πλέον, με τα στάνταρ και τις ανάγκες τις αγοράς και των επιχειρήσεων και εκφράζει σε πολύ μικρό βαθμό το «ανθρωποκεντρικό» του έργο. Το πανεπιστήμιο λειτουργεί ως ένα εργοστάσιο παραγωγής ειδικευμένου εργατικού δυναμικού για την ιεραρχικά δομημένη αγορά εργασίας και ως τέτοιο, είναι βασικό γρανάζι της καπιταλιστικής μηχανής. Αποτελεί μια άμεση σύνδεση της εκπαίδευσης με τις ανάγκες της αγοράς. Με αυτή την έννοια, συνοψίζει το περιεχόμενο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης όσον αφορά την εκπαίδευση και την έρευνα και έχει καθοριστικές επιπτώσεις στο περιεχόμενο και, φυσικά, στην χρηματοδότηση τους. Έτσι, τώρα διακηρύσσεται ρητά ότι το πανεπιστήμιο είναι στην υπηρεσία των ιδιωτικών επιχειρήσεων, ενώ την ίδια στιγμή καθιερώνεται, μέσω άμεσων και έμμεσων μεθόδων, η χρηματοδότηση μόνο εκείνων των προγραμμάτων σπουδών και έρευνας που εξυπηρετούν τις «ανάγκες της κοινωνίας» – εφ’ όσον ταυτίζονται με τις «ανάγκες της αγοράς».
Έτσι, με δεδομένο ότι το πανεπιστήμιο, συνδέεται άμεσα με ιδιώτες, εταιρίες και επενδυτικά προγράμματα, γίνεται και το ίδιο μια επιχείρηση. Μια επιχείρηση που ψάχνει επενδυτές-χρηματοδότες, χρησιμοποιεί φοιτητές/τριες ως τζάμπα εργατικό δυναμικό, αναπτύσσει προγράμματα και μεθόδους που τα κέρδη τους τα επωφελούνται εταιρίες, ανταγωνίζεται άλλα πανεπιστήμια-εταιρίες, πουλάει τους/τις φοιτητές/τριες απ` την μία ως φθηνά προϊόντα και από την άλλη ως ειδικευμένο εργατικό δυναμικό. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν της συνεχής σύνδεσης του πανεπιστημίου με τις απαιτήσεις των αφεντικών, δεν θα μπορούσε να λείπει και η συνεχής αναδιάρθρωση εντός του, προς αυτήν την κατεύθυνση. Για να επιτευχθεί αυτό το πανεπιστήμιο μεταξύ άλλων σταδιακά ιδιωτικοποιείται, το κόστος φοίτησης μετακυλίεται στους/στις ίδιους/ες φοιτητές/τριες (βλέπε σίτιση, στέγαση, μεταφορές, συγγράμματα, εργασίες κ.α.). Πάντως για να ξεκαθαρίσουμε την θέση μας, ούτε ευαγγελιζόμαστε τη «δημόσια παιδεία» ούτε όμως θεωρούμε πως η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων είναι προαπαιτούμενο της εξωτερικής χρηματοδότησης κ έρευνας.
Μην ξεχνάμε τα έμμεσα οφέλη της δημιουργίας κτιρίων με την ύπαρξη φοιτητικού campus στην περιοχή των παλαιών!! Αμέσως μετά τη δημιουργία και κοιτώντας το ζήτημα “πολεοδομικά με αναπτυξιακούς όρους”, βέβαια, μιλάμε, για αναβάθμιση της περιοχής μέσω των νέων υποδομών. Σύμφωνα με το Π.Θ. Α.Ε. η περιοχή των Παλαιών έχει υποβαθμιστεί κοινωνικά λόγω των Καταλήψεων. Έτσι με τα νέα πρότυπα αστικής ανάπτυξης/αναγέννησης θα δοθούν νέες προοπτικές στην εν λόγω περιοχή. Με άλλα λόγια χωρίς περιτυλίγματα μιλάμε για αστικό εξευγενισμό της συνοικίας των Παλαιών.Τι πάει να πει αυτό; Αν προσεγγίσουμε την οικονομική οπτική του φαινομένου του εξευγενισμού, τότε μιλάμε για προσέγγιση επενδύσεων ανάπτυξης οι οποίες θα επιφέρουν διαφοροποίηση στη σύνθεση της γειτονίας μέσω της αλλαγής των χρήσεων γης, αύξηση των ενοικίων και εκτοπισμό συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, και κυρίως τους οικονομικά ασθενέστερους κατοίκους από την περιοχή. Για να μην υπάρξουν αντιδράσεις, αναπτύσσεται και αναπαράγεται από τη μεριά του Π.Θ. Α.Ε. και των τοπικών ΜΜΕ μια μυθολογία, περί υποβάθμισης της συνοικίας. Έτσι παρουσιάζοντας τα οφέλη που θα δημιουργηθούν από την ανέγερση των 2 γιγαντιαίων κτιρίων, κάνουν νεύμα στην τοπική κοινωνία ότι πρέπει να απαλλαγεί από αυτά τα χαρακτηριστικά και να πάρει θέση στην κατεδάφιση της κατάληψης. Έτσι υπόσχονται πως η ολοκλήρωση του έργου, θα ανταλλάξει την κατάσταση αυτή, με το πολυπόθητο lifestyle που αναζητεί ο μέσος ψηφοφόρος του Μπέου.
Μαντεύουμε πως αυτός ο πολυπόθητος αστικός εξευγενισμός έχει ως κύριο στόχο τον αφανισμό της κατάληψης Τερμίτα και των ατόμων που την αποτελούν, από την τοπική κοινωνία, καθώς εμφανίζονται σαν τα μελανά σημεία στην εξευγενισμένη κανονικότητα που προβάλλεται στην κοινωνία. Δεν είναι επίσης τυχαίο που την ίδια περίπου χρονική στιγμή απειλείται και η κατάληψη Ματσάγγου, που εξίσου αποτελεί τόσα χρόνια ζωντανό κύτταρο για την πόλη του Βόλου, χρησιμοποιώντας ένα μεγάλο κομμάτι της για δημιουργία νέου κτηρίου με σκοπό την αύξηση του οικονομικού πανεπιστημίου. Και οι δύο κατειλημμένοι χώροι υπάγονται στην ιδιοκτησία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Και οι δύο κατειλημμένοι χώροι είναι αναπόσπαστα κομμάτια της πόλης και δεν θα τους παραδώσουμε τόσο εύκολα. Το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας είναι αυτό που τώρα καλείται να πάρει την ευθύνη για όσα πρόκειται να γίνουν. Απλά, αριστερά και όμορφα.
Θα υπερασπιζόμαστε τις καταλήψεις μας είτε αυτές ανήκουν στην πανεπιστημιακή ιδιοκτησία είτε όχι, απλά το συγκεκριμένο ζήτημα μας αγγίζει λίγο παραπάνω, μιας και έχουμε επιλέξει να υπερασπιζόμαστε την ουδετερότητα του ασύλου και τον δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημιακού χώρου, αποδομώντας την φοιτητική μας ταυτότητα, στην προσπάθεια μας να την αποδεχθούμε. Σίγουρα οι συνθήκες λειτουργίας του πανεπιστημίου απέχουν πολύ από τις εκτιμήσεις μας, αλλά αυτό δεν θα μας καταστήσει αμέτοχους και άπραγες.
Για μας, το εγχείρημα της κατάληψης εμφανίζεται σαν ένα καλό εργαλείο για την κριτική και την άρνηση των θεσμών της ιδιοκτησίας, της εμπορευματοποίησης και της ιδιώτευσης. Έχοντας ανάγκη ελεύθερων χώρων για τη στέγαση και έκφραση των αναγκών και των επιθυμιών μας, θα καταλάβουμε το πρώτο άδειο αχρησιμοποίητο σπίτι. Οι ανάγκες μας που ζητούν ικανοποίηση είναι άλλοτε στεγαστικές, άλλοτε κοινωνικές και οργανωτικές. Με αλλά λόγια, απαιτούμε είτε τη στέγαση των ζωών μας είτε την ύπαρξη ενός κέντρου αγώνα στο οποίο είμαστε όλοι ελεύθερες να κάνουμε πράξη όλα όσα σκεφτόμαστε και θέλουμε. Ωστόσο, οι καταλήψεις, δεδομένου ότι δεν αποτελούν γρανάζι και μάλιστα αποτελούν εμπόδιο της καπιταλιστικής μηχανής, μέσω των σχέσεων που αναπαράγουν, είναι αναμενόμενο να δέχονται καταστολή από τη θεσμοθετημένη εξουσία (συμπεριλαμβανομένης και της εκκλησίας) και τα τσιράκια της (ΜΜΕ, φασίστες, κάθε είδους μαφίες). Στην προσπάθεια μας να υπερασπιστούμε τις καταλήψεις μας, δεν φετιχοποιούμε τα ντουβάρια, αλλά προσπαθούμε να προστατεύσουμε τις σχέσεις εμπιστοσύνης και συντροφικότητας που βιώνουμε ζώντας μέσα σε αυτές. Για αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν θα μείνουμε άπραγες/οι απέναντι στην εκάστοτε κατασταλτική κίνηση προς αυτές. Θα δίνουμε ζωή σε όποιο αχρησιμοποίητο σπίτι, δημόσιο ή μη, όταν το επιλέξουμε.
10, 100, 1000άδες καταλήψεις ενάντια σε έναν κόσμο οργανωμένης σήψης
Αλληλεγγύη με όποια κατάληψη απειλείται με εκκένωση
Α.Κ.Ρή.Δ.Α, Οκτώμβριος 2017
