Tο κείμενο σε μορφή pdf μπορείτε να το βρείτε εδώ:  keimeno

Το πανεπιστήμιο υπάρχει για να εξυπηρετεί και συνεπώς εκφράζει, τα συμφέροντα της κυρίαρχης πολιτικής. Είναι ο μηχανισμός που από την αρχή μέχρι το τέλος διαβαθμίζει τ@ς φοιτητ@ς βάση οικονομικών κριτηρίων και τ@ς προετοιμάζει να ικανοποιήσουν τις ανάγκες της παραγωγής. Λειτουργεί λοιπόν ως ένα εργοστάσιο παραγωγής ειδικευμένου εργατικού δυναμικού για την ιεραρχικά δομημένη αγορά εργασίας και ως τέτοιο, είναι βασικό γρανάζι της καπιταλιστικής μηχανής. Το πανεπιστήμιο προάγει και αναπαράγει την κουλτούρα και τις αξίες της κοινωνίας, αποτελώντας έτσι μια μικρογραφία της. Νομιμοποιεί κάθε θεσμοθετημένη ή μη εξουσία, θεμελιώνει ιεραρχικές σχέσεις και ρόλους, εκπαιδεύει για αποτελεσματικότητα, υπακοή και πειθαρχία, ενώ εδραιώνει την πατριαρχία, τον σεβασμό στο έθνος και προτάσσει τον ανταγωνισμό και την εθελοδουλία. Όλα αυτά σε ένα αποστειρωμένο χώρο που γαλουχεί τα άτομα του στις κυρίαρχες ιδεολογίες, πρακτικές και καριερίστικες φαντασιώσεις, όπου @ καθηγητ@ έχει το μονοπώλιο της διάδοσης της γνώσης.

Οι σχέσεις λοιπόν που αναπτύσσονται στον χώρο του πανεπιστημίου, τόσο ανάμεσα στ@ς φοιτητ@ς μεταξύ τους όσο και ανάμεσα στ@ς φοιτητ@ς με τ@ς καθηγητ@ς, δεν θα μπορούσαν παρά να διέπονται από τις προαναφερθείσες αρχές που χαρακτηρίζουν την πανεπιστημιακή κοινότητα. Το φοιτητικό lifestyle χωρά πολυποίκιλες ερμηνείες. Σ’ αυτό συντηρούνται όλες οι γνωστές προκαταλήψεις, αναπαράγονται τα πατριαρχικά πρότυπα, ματσό συμπεριφορές, διαιωνίζεται ο σεξισμός και κυριαρχεί η επιδειξιομανία και κάθε είδους συντηρητικό φρόνιμα, επηρεάζοντας άμεσα τις σχέσεις και τις συμπεριφορές εντός της πανεπιστημιακής κοινότητας. Ταυτόχρονα το lifestyle ορισμένο μέσα σε μια καπιταλιστική κοινωνία δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί και μια σχέση εμπορευματική, διαμορφωμένη από οικονομικά συμφέροντα σε ένα εμπορικό πανηγύρι δημιουργίας και εκπλήρωσης επιτηδευμένων αναγκών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η γνωστή φράση που χαρακτηρίζει τα φοιτητικά χρόνια ως τα “τα καλύτερα μας χρόνια”, μια φράση που εμπεριέχει συμπυκνωμένες όλες τις προβολές του καπιταλισμού και τα στερεότυπα και παράλληλα διαφημίζεται ως ένας ρόλος προς κατανάλωση πετυχαίνοντας το στόχο του να αναδειχθεί ως την καλύτερη επιλογή για τ@ μαθητ@.

Το ζήτημα της καριέρας επίσης, έχει πολλές προεκτάσεις. Αποτελεί το πλαστό όνειρο κάθε φοιτητ@, όνειρο που στοχεύει στην εργασιακή αποκατάσταση και καλλιεργεί σχέσεις γλειψίματος και υπακοής μεταξύ φοιτητ@ν και καθηγητ@ν με πρόσχημα το καπιταλιστικό παραμύθι των ίσων ευκαιριών. @ φοιτητ@ δεν αμφισβητεί την αυθεντία τ@ καθηγητ@, επιτρέποντας τ@ να αυθαιρετεί, με την αναπαραγωγή σεξιστικών στερεοτύπων, τρανσφοβικών και συντηρητικών λογυδρίων, προβάλλοντας τον καθωσπρεπισμό. Αυτό στο επίπεδο μεταξύ τ@ν φοιτητ@ν διαφαίνεται από τις ανταγωνιστικές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους, το ρουφιάνεμα και την λογική του παρτακισμού (aka κοιτάω τον κώλο μου), ενώ λειτουργεί και ως μέτρο πίεσης για την εντατικοποίηση και τις παραγωγικότερες επιδόσεις.

Η πολιτική κουλτούρα που διαμορφώνεται στο πανεπιστήμιο είναι η ανάθεση στις κομματικές παρατάξεις και η «απολιτίκ» ταυτότητα. Στις παρατάξεις υπάρχει η έτοιμη πολιτική γραμμή των κομμάτων που εκπροσωπούν, η οποία ακολουθείται και προπαγανδίζεται άκαμπτα. Ταυτόχρονα χρησιμοποιούνται διάφοροι τακτικισμοί για ψηφοθηρικούς σκοπούς που επηρεάζουν άμεσα τις σχέσεις στο εσωτερικό του πανεπιστημίου. Η κουλτούρα που αναπαράγουν οι παρατάξεις φαίνεται από την είσοδο με αντίτιμο και τους χορηγούς στα πάρτι του πανεπιστημίου, μέχρι και τις υποσχέσεις βολέματος που αντιστοιχούν στα κομματικά ρουσφέτια της εξωπανεπιστημιακής ζωής. Εκτός των παραπάνω, υπάρχει η συνειδητή αδιαφορία για την επικαιρότητα και τα κοινά ως πολιτική στάση (απολιτίκ), και η παροχή lifestyle και τρόπων ζωής με εναλλακτικά χαρακτηριστικά, διαμορφωμένα από την κοινή γνώμη ,που στην ουσία αποτελούν μια προέκταση της υπάρχουσας κουλτούρας.

Εμείς ως αγωνιστικά υποκείμενα με την διττή ταυτότητα τ@ αντιεξουσιαστ@ και τ@ φοιτητ@, πολιτικοποιούμαστε μέσα από αντιιεραρχικές αυτοοργανωμένες και αδιαμεσολάβητες δομές. Στεκόμαστε αντίθετ@ με τη βιομηχανία εξειδίκευσης και παραγωγής, απορρίπτουμε το πρότυπο lifestyle και το καριερίστικο όνειρο που μας πλασάρουν, είμαστε ενάντια στην έμφυλη καταπίεση και τον συντηρητισμό, και αντιπαρατεθόμαστε στην πολιτική ανάθεση και τον εναλλακτισμό.

Η κατάληψη που κάνουμε αποτελεί κομμάτι και λογική συνέπεια μιας συγκεκριμένης αντίληψης για τον πολιτικό λόγο και την πολιτική πράξη. Η αντίληψη αυτή σχετίζεται πρώτον, με την αναγκαιότητα να αμφισβητηθεί πολύπλευρα και να διαρραγεί η πανεπιστημιακή ομαλότητα, που έρχεται σε ρήξη με ό,τι βλέπουμε εμείς να συνδέεται με τις ανάγκες, τις επιθυμίες ή την αξιοπρέπειά μας. Δεύτερον, συνδέεται με την επιθυμία μας, να συμμετέχουμε σε ένα τέτοιο εγχείρημα, προτάσσοντας έναν λόγο και έναν τρόπο που δεν μπορεί παρά να είναι εκ διαμέτρου αντίθετος, απόλυτα ανταγωνιστικός, σφοδρά επιθετικός, θέλουμε να ελπίζουμε στο μέλλον και επικίνδυνος, για ό,τι μπορεί να θεωρηθεί συμβατό με τις σημερινές συνθήκες διαβίωσης. Προτάσσουμε την πολύμορφη δράση εκτός των τειχών που θέτει το πανεπιστήμιο, δίνοντας χώρο σε κάθε άτομο να διατηρεί την αυτοδιάθεση του και δομούμε έναν ασφαλή χώρο για τις έμφυλες ταυτότητες μας σε πείσμα των καταπιεστών μας. Συνεπώς το στέκι θα βασίζεται στις αρχές της αυτοοργάνωσης, της ελευθερίας, της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης ενώ σκοπός μας είναι να διεξάγεται και συνεχής πόλεμος με κάθε φασιστική και εξουσιαστική λογική, αρχηγούς και κομματικές γραμμές.

Από το στέκι θα προάγεται η προπαγάνδιση του αντιεξουσιαστικού λόγου ενώ κύρια διαδικασία του θα αποτελεί η συνέλευσή του, από την οποία θα παίρνονται και οι αποφάσεις με οριζόντιες διαδικασίες.

Διαρρηγνύουμε τις υλικές και άυλες περιφράξεις

FUCK THE NATIONS, SQUAT THE WORLD